திரைக்கதை எழுத்தாளரும், புகழ்பெற்ற ஆன்மீகப் பேச்சாளருமான திரு. பூபதி ராஜா அவர்கள், Aanmeegaglitz YouTube சேனலில், பகவான் ரமண மகரிஷியின் வாழ்க்கை வரலாற்றின் பகுதி 5-ஐ மிக அற்புதமாக விளக்கியுள்ளார். ரமண மகரிஷியின் தனித்துவமான ஆன்மீகப் பயணம், அவரது போதனைகள், சர்வ உயிர் கருணை மற்றும் அவரது வாழ்க்கையே ஒரு பாடம் என்பதை இந்த விளக்கவுரை தெளிவுபடுத்துகிறது.
குரு இல்லாத ஞானி – ரமணரின் தனித்துவம்: பகவான் ரமண மகரிஷியின் மிக முக்கியச் சிறப்பு, அவருக்கு குரு என்று எவருமே இருந்ததில்லை என்பதுதான். எவரையும் தனது சீடராக அவர் ஒருபோதும் முன்னிறுத்திக் கொண்டதுமில்லை. அவரிடம் தீட்சை பெற்றதும் இல்லை. மரண பயம் ஏற்பட்டு, அவர் சுயத்தை உணர்ந்த நொடியிலிருந்து, அந்த ஆத்ம நிலையிலேயே நிலைத்துவிட்டார். மற்ற ஞானிகளைப் போல, அவருக்கு ஒரு குரு தீட்சை கொடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், சிருங்கேரி மடத்திலிருந்து ஒரு சாது ரமணரிடம் வந்து தங்கினார். பகவானிடம் தனது எண்ணத்தைச் சொல்லத் தயங்கிய சாது, ஒருநாள், "ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர், கிருஷ்ணர், ஆதிசங்கரர் என யாருக்குமே ஒரு குரு இருந்து தீட்சை கொடுத்திருப்பார்கள். நீங்கள் எந்தத் தீட்சையும் எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. நீங்கள் என்னிடம் தீட்சை எடுத்துக்கொண்டால் நன்றாக இருக்கும்" என்று கூறி, குறிப்பிட்ட நேரத்தில் வருவதாகச் சென்றார்.
அமைதியாக இருந்த பகவான் ரமணரிடம், வழக்கமாக வரும் பள்ளிசாமி என்பவர் அருணாச்சல மகிமை என்ற ஒரு புஸ்தகத்தை கொண்டு வந்து வைத்தார். அதில் இருந்த இரண்டு ஸ்லோகங்களை பகவான் படித்தார். குறிப்பிட்ட நேரத்தில் தீட்சை கொடுக்க வந்த சிருங்கேரி சாதுவிடம், பகவான் படித்த அந்த இரண்டு ஸ்லோகங்களை ஓதிக் காட்டினார். அந்த ஸ்லோகங்களின் உட்பொருள், "எல்லாம் நிரம்பப் பெற்றவனுக்கு தீட்சை தேவையில்லை" என்பதேயாகும். இதை உணர்ந்த சாது, பகவானிடம் மன்னிப்பு கேட்டுக்கொண்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டுச் சென்றார். இச்சம்பவம் சிருங்கேரி மடத்தில் உள்ள நரசிம்ம சுவாமிக்குத் தெரியவர, அவர் அந்தச் சாதுவைக் கடிந்து கொண்டார். ரமணரின் நிலை ஞானத்தின் உச்சம், அத்தகையவரிடம் எதுவும் செய்யக் கூடாது என்பதை அவர் உணர்த்தினார்.
மனம் கடந்த ரமணர் – சேஷாத்ரி சுவாமிகளின் அனுபவம்: ரமணரின் தனித்துவத்தை உறுதிப்படுத்தும் வகையில், முற்றிலும் துறந்த ஞானியும், சித்தருமான சேஷாத்ரி சுவாமிகள், பகவான் ரமண மகரிஷியின் முன் அமர்ந்து அவரது உள்மனதை ஆழ்ந்து பார்த்தாராம். அங்கே, மனம் என்று எதுவுமே இல்லை என்பதை உணர்ந்து ஆச்சரியப்பட்டாராம். மனம் இருந்தால் தானே எண்ணம் வரும் என்ற நிலையை சேஷாத்ரி சுவாமிகள் புரிந்துகொண்டாராம்.
வாழ்வே பாடம் – விவேகானந்தரின் உதாரணம்: பகவான் ரமணர், ஒருவரைக் கட்டாயப்படுத்தி எந்த போதனையையும் செய்தது இல்லை. தன்னைப் பார்க்க வரும் ஒருவரிடம், "நான் ஞானம் தேடி பல ஊர்களுக்குச் சென்று, பல கோயில்களுக்குப் சென்று வரப்போகிறேன்" என்று ஒருவர் சொன்னபோது, "தாராளமாகச் சென்று வா" என்றாராம். பின்னர், அந்த மனிதர் எல்லா கோயில்களுக்கும் சென்று தெளிவு பெறாதபோது, பகவானிடம் வந்து, "நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?" என்று கேட்டாராம். அப்போதுதான், "நான் யார் என்ற கேள்விக்குள் போய் ஒடுங்கு" என்று அருளினாராம். "ஏன் இதை முதலிலேயே சொல்லவில்லை?" என்று கேட்டபோது, "முதலில் சொல்லியிருந்தால் நீ கேட்டிருக்க மாட்டாய். இப்போது எல்லாம் பார்த்துவிட்ட இந்த நிலையில் உனக்கு நான் சொல்கிறேன்" என்றாராம்.
விவேகானந்த சுவாமிகளின் உலகப் புகழ் பெற்ற சிகாகோ உரைக்கு பின்னால் இருந்த ரகசியத்தையும் ரமணர் விளக்குகிறார். "சகோதர சகோதரிகளே" என்று அவர் பேசியபோது, அங்கே ஒரு "ட்ரான்ஸ்" ஏற்பட்டதாம் – மக்கள் அமைதியுற்றுப் போனார்கள். அது வெறும் வார்த்தை அல்ல, விவேகானந்தரின் வாழ்நாள் முழுவதும் கடைபிடித்த பிரம்மச்சரிய வாழ்க்கை, அவரது ஒழுக்கம், நேர்மை ஆகியவற்றின் வெளிப்பாடு என்று ரமணர் விளக்கியுள்ளார். மேடம் மெக்லூட் போன்றவர்களும் விவேகானந்தரின் ஒழுக்கத்தை உறுதிப்படுத்தினர்.
சர்வ உயிர் கருணை – ரமணரின் அன்புப் பெருக்கம்: மனிதர்கள் மட்டுமல்லாமல், அண்ணாமலை பகவான் அனைத்து உயிரினங்களிடமும் அளவற்ற கருணை கொண்டிருந்தார். அங்கே உள்ள அணில்கள், நாய்கள், குரங்குகள், பசுக்கள் என அனைத்திடமும் பாசமாக இருந்தார்.
- லட்சுமி பசு: ஆசிரமத்திலேயே வளர்ந்து மோட்சம் அடைந்த லட்சுமி என்ற பசு, பகவானின் கீரப்பாட்டியின் மறுபிறவி என்று அவர் சொல்வாராம். பகவான் உள்ளே சென்ற பிறகுதான் கோசாலைக்குள் அந்தப் பசு செல்லுமாம். அதன் கடைசி காலத்திலும், தனது தாயாருக்கு மோட்சம் அளித்தது போலவே, அந்தப் பசுவின் தலையில் கைவைத்து ரமணர் மோட்சம் அளித்தார். அதற்கென்றே ஒரு சமாதியும் அங்கே கட்டப்பட்டது.
- குரங்குகள்: குரங்குகள் சண்டையிட்டபோது, ஒரு காவலாளி டம்மி துப்பாக்கியால் சுட, ஒரு குரங்கு இறந்துவிட்டது. இறந்த குரங்கைப் பகவானிடம் கொண்டு வந்து, குரங்குகள் தங்கள் துயரத்தை முறையிட்டனவாம். "நான் முன்பே அந்தப் பக்கம் போக வேண்டாம் என்று சொன்னேன், நீங்கள் கேட்கவில்லை. இனிமேல் நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்" என்று சமாதானப்படுத்திய பின்னரே குரங்குகள் அங்கிருந்து சென்றன.
- குளவிகள்: ஒருமுறை மலையில் சுற்றிக் கொண்டிருந்தபோது குளவிகள் இருந்த இடத்தில் கால் வைத்துவிட, அவை கொட்டின. "நான் செய்த தவறுக்கு நான் அனுபவித்துத்தான் ஆக வேண்டும். நான் கால் வைத்திருக்கக் கூடாது. எனக்கு எவ்வளவு தீருமோ அவ்வளவு கொட்டுங்கள்" என்றாராம்.
- பாம்புகள்: பாம்புகள் வரும்போது யாராவது அடிக்கப் போனால் தடுத்து, "இந்த பக்கம் வந்தால் அடிப்பார்கள் என்று தெரிந்தும் ஏன் வருகிறாய்? அந்தப் பக்கம் போ" என்று பேசி, பூனைக்குட்டியைப் போல் பின்னால் வந்த பாம்பை ஒரு இடத்தில் விடுவாராம்.
- நாய்கள்: "மணி" மற்றும் "ஜாக்" என்ற நாய்களுக்கும், "வள்ளி" என்ற மானுக்கும் சமாதி கட்டி, அவற்றின் மீது கொண்ட அன்பை வெளிப்படுத்தினார்.
உடலும் ஆன்மாவும் – இறுதிப் பாடம்: பகவான் ரமணருக்கு புற்றுநோய் வந்தபோது, அவர் ஒரு விளக்கத்தை அளித்தார். தான் விருபாட்ச குகையில் இருந்தபோது, தன்னை காத்த தாய் போன்ற ஒரு பாறை இருந்தது. ஆசிரமத்திற்கு வந்ததும், மக்கள் அந்தப் பாறையை வெட்டிவிட்டார்கள். அந்த வெட்டப்பட்ட பாறையின் துடிப்புதான் தனக்கு இந்த உடலில் வெட்டப்படுவதாகக் கூறினாராம். இது, ஒரு பாறையையும் உயிராகப் பார்க்கும் அவரது கருணையை உணர்த்துகிறது.
தனது இறுதி காலத்திலும், அண்ணாமலை சுவாமிக்கு ஒரு பாடம் எடுத்தார் ரமணர். "நீ என்னை உடல் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாய். நான் ஆன்மா என்பதைப் புரிந்துகொள். நான் எப்போதும் உன்னுடனே இருப்பேன்" என்றார். தனது உடல் பிரிந்த பிறகும், அண்ணாமலை சுவாமி கதறி அழுதபோதுதான், பகவான் யார், ஆத்மா அழியாதது என்பதை அவர் உணர்ந்தார். "நான் எங்கும் போக மாட்டேன். என் உடல் போகும், ஆனால் நான் இங்கேயே இருப்பேன்" என்று ரமணர் உறுதியாகக் கூறினார்.
இன்றும் திருவண்ணாமலையில் பகவான் ரமணர் இருக்கிறார் என்பதை உணர்ந்தவர்கள் அனுபவிக்க முடியும். இத்தகைய ஞானத்தின் உச்சமாக, கருணையின் வடிவமாகத் திகழ்ந்த பகவான் ரமணரின் வாழ்க்கை, தான் வாழ்ந்தபடி வாழ்ந்து பாடம் எடுத்த ஆச்சாரியனின் வாழ்வு என்பதை திரு. பூபதி ராஜா அவர்கள் மிகத் தெளிவாக எடுத்துரைத்தார். இந்த அற்புதமான ஞானத்தைப் பகிர்ந்துகொண்ட சத்குரு டி.ஜி.என். அவர்களுக்கு இந்த நேரத்தில் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறோம்.